#Topzorg in coronatijd – je bewoners en gezin gedag zeggen

Sharon vertelt in maart 2021 haar verhaal.
“Het voelt als best een tijd geleden, maar in werkelijkheid is het nog maar zes weken geleden. Zes weken geleden toen ik ging werken en een week lang niet meer thuiskwam.

Zes weken geleden toen ik in beschermende kleding mijn cliënt moest wegbrengen, die mij snikkend in mijn armen viel. ,,Ik hoef toch niet weg Sharon, ik ben echt niet ziek hoor. Ik voel me al veel beter. Ik durf niet weg. Kom je me wel weer halen? Wanneer dan Sharon?” Dikke tranen over zijn wangen, zo ineens weer bij me op schoot. Een man van bijna 1.90, even weer de bange kleine jongen. Eigenlijk mocht het niet, maar zo helemaal in beschermingskleding (ja, inclusief schort, bril, handschoenen) hield ik hem toch even stevig vast. Tuurlijk kom ik jou weer halen. Zo snel mogelijk. Als je weer helemaal beter bent dan vieren we ook een feestje oké? Met zijn hand in de mijne bracht ik hem naar de cohort. In de gang liet ik hem los, ik mocht niet verder. Weer grote tranen. ,,Je blijft toch wel hier Sharon? Wil je bij me blijven? Je laat me toch niet achter?’ En ja.. dat deed ik wel. Want ik had nog 9 cliënten waarvoor gezorgd moest worden en ik had die dag nog een taak.

Ik moest mijn kinderen van 6 en 7 vertellen dat ik ze een weekje niet zou zien. Er zou goed op ze gepast worden, dat was fijn. En het was nodig, want inmiddels was mijn vierde collega positief getest. De kleinste vroeg: “Kom je wel snel weer thuis mama?” “Ja schatje, natuurlijk. Zo gauw als het kan. Maar jullie zijn nu gezond en dat is mama ook en de overige mensen die hier wonen ook. En ik ga er heel hard voor zorgen dat dat zo blijft.”

Of ik dat kon waarmaken wist ik niet, we kregen namelijk al anderhalve week steeds weer positieve resultaten terug van de coronatesten. Bang ben ik nooit echt geweest voor corona, met een zonnige instelling bezwoer ik het gevaar. Je kan toch gewoon een keertje ziek worden dacht ik? Ja dat kan ook. Maar 60 procent van je team in één keer missen, dat kan dus niet.

Ik maakte me eerlijk gezegd ook geen zorgen om mezelf. Wel dacht ik, maar wat als ik positief test? Wie is er dan nog voor mijn bewoners? Drie diensten per dag draaien met maar drie medewerkers kan gewoon niet. Laat staan met nog minder. En laat je iemand anders werken, dan laat je diegene extra risico lopen. Diegene en zijn naasten. Kan je iemand dat risico laten nemen? En kan je je cliënten in zo een onveilige, spannende tijd opzadelen met een vreemd gezicht?

En ja, ook ik ben corona-moe. Ook ik wil weer gewoon werken zonder alle middelen. Ik wil weer zelf op stap en wat leuke dingen doen. Naar de kroeg en naar het pretpark met de kids. Maar de realiteit is dat corona er nog steeds is en ik wens ook niemand onze coronatijd op de Kerklaan toe. Wij leerden op de harde manier hoe belangrijk beschermende middelen zijn. Hoe belangrijk het schoonmaken en ontsmetten is.

De besmettingen binnen de Hartekamp Groep liepen dit voorjaar weer op. Ik heb me suf gepuzzeld hoe ik bij kan dragen aan een vermindering hiervan. Ik kwam niet verder dan het delen van mijn verhaal. Heel misschien spreekt het aan. Zijn er mensen die dit verhaal lezen en denken; tja ik kan best even ziek zijn, maar kunnen mijn bewoners mij missen? Kan mijn thuis mij missen?
En dan hoop ik dat er besef komt dat je in deze moeilijke tijden best wel een beetje onmisbaar bent.”