De magische sleutelhanger

“Daar loop ik dan. Sloffend achter de begeleiding aan in de lokale supermarkt. Het is weer vrijdag en dan doe ik altijd de boodschappen voor het avondeten. Dat blijft toch wel spannend, want ik ben bang het verkeerde te kopen. Wat zal er gebeuren als ik te weinig eten koop? Wordt de begeleiding dan boos? Hoe ga ik me dan voelen? Stiekem weet ik de weg heel erg goed hier in de supermarkt. Kon ik nou maar lezen en schrijven. Ik wil zo graag meedoen en nu loop ik hier als een schaduw van de begeleiding mee door de supermarkt. Ik woon al lang in deze wijk en mijn oude buren passeren mij regelmatig. Ik ken ze nog van de tijd dat ik bij mijn moeder woonde een paar straten hier vandaan. Het is niet dat de begeleiding onaardig is of zoiets. Deze hele situatie past alleen niet. Ik neem snel maar een fijn toetje uit het schap voor vanavond en pak samen met de begeleiding de boodschappen in, zodat ik weer snel thuis ben. Dan voelt het vast beter en is dat ene moment in de week maar weer voorbij.

Weken verstrijken en vele boodschappen ook. Ik kies vaak voor tuinbonen, krieltjes en schnitzels. Soms wissel ik hoor, maar zo’n kookavond is natuurlijk ook onwijs geschikt om boodschappen te kiezen die ik de hele week nog niet gegeten heb. Er is niemand die ooit tuinbonen kiest, dus ik sla toe op de vrijdag.

Op een hele normale vrijdagochtend sta ik op en tref ik mijn begeleider knippend in een stuk gelamineerd papier aan in de woonkamer. Ik schuif nieuwsgierig, maar ook een beetje op mijn hoede aan. Wat is hij nou weer aan het doen? Soms zijn de begeleiders ook wel een beetje vreemde wezens. Ik kijk eens goed naar alle foto’s die al op tafel liggen. Tuinbonen, krieltjes, schnitzels en nog veel meer. Eigenlijk alle boodschappen die ik afgelopen weken als schaduw met de begeleiding heb gedaan liggen hier. Wat gebeurt hier?

Er volgt een demonstratie. De kaartjes kunnen aan een ring van een sleutelhanger samen met een getalletje. Deze geeft aan hoeveel ik van iets moet kopen. Dit knipproject blijkt mijn eigen fotoboodschappenlijstje te zijn. Een uurtje later loop ik naar de supermarkt en ga ik kijken hoe het werkt.

Twijfel, ik voel het altijd, maar vandaag verandert dat terwijl ik de boodschappen verzamel. Ik kan gewoon kopen wat er op de foto staat en het getalletje volgen wat er bij staat. Eén, twee of drie is immers geen enkel probleem voor mij. Hoera! Eindelijk kan ik zelf op pad! De begeleiding geeft mij nu altijd voldoende geld en ik mag ze altijd bellen wanneer ik er een keer niet uit kom. Trots bel ik mijn familie op vanuit de supermarkt. Weet je wat ik aan het doen? Ik doe mijn eigen boodschappen, goed hè? Zijn jullie een beetje trots op me? Zie je wel dat ik het kan!”